Dhelpra dhe lejleku


Dhelpra dhe 
lejleku 
Dhelpra thirrindë shtëpi Një lejlek, se kish gosti
U shtruan ndën mësallë Dhe zunë bashkë të hanë Vetëm një sahan me dhallë, Tjetër gjellë nukë kanë, Lejleku me sqep të gjatë S'hëngri fare atë natë Se zonja dhelpër s'e priti Dhallët me vrap e gllabiti. Po lejleku këtë dhunë Q'i bëri dhelpra, nuk e harronte; I tha një ditë: "Të vish tek unë Të hamë sonte." "Zot, do të vij, - tha zonja dhëlpër. Me miqt'e mi S'bëj naze tepër." Dhe vate Ndaj nate. Lejleku mish bleu, E vuri dhe e zjeu. Copa-sopa kur e preu; E vari në një shishe. Që kishte lënë përdhe: Erdhi ora që të rrinë. Bashkë të han' e të pinë. Dhelpra u gëzua, Se ra erë mishi; Lëvdoi miknë q'e grishi Pastaj këmbëkryq u shtrua Me gas të math atë natë. I suall kastile Mishtë në botile Me fyt të ngusht' e të gjatë, Ku qeft i zogut shkon më tepër Po jo dhe goja që ka një dhelpër. Po jo dhe goja që ka një dhelpër. Për këtë shkak Dhelpra s'hëngri dot aspak, S'vuri dot mish në dhëmballë Dhe iku me bishat në shalë. Ju që punoni Tekdo me dhunë, Të tillë punë Do të pësoni.